Met haar broeierige, omfloerst gezongen pop-noir waarin het noodlot altijd om de hoek ligt, doet ze nog het meest denken aan een vrouwelijke Nick Cave. Aan de andere kant covert ze net zo makkelijk newwaveband The Sparks. Haar zes albums verschillen als dag en nacht, maar hebben ook een overeenkomst: eigenzinnigheid. Of zoals Nu.nl al schreef: ‘Waarom is deze dame nog geen superster?’